Medale z panowania Władysława IV

No. 128.

Popiersie wprost patrzące męszczyzny w Polskim ubiorze. Napis: JANUS XIANZIE (sic) NA ZBARAZU WISNIEWIECKI KONIUSI (sic) KORONI (sic) KRZEMIENIECKI STAROSTA.

Strona odwrotna. Na tarczy na 4 pola przedzielonej herby; napis do koła w dwoistym obwodzie: SKONCIL BIEG WIEKU SWEGO WISNIOWCU DNIA 9 NOVEMBRA W ROKU 1636 MAJĄC LIAT 38 ZAŁOSNA MAŁZONKĘ I DROBNE POTOMSTWO ZOSTAWIWSZY. (sic)

Janusz Wiśniowiecki, którego na tym medalu wyobrażonego widzimy, synem był Konstantego Wojewody Ruskiego z Zachoroskiej zrodzonym. Pierwsze lata wojennej służby swojej przepędził w Niderlandach pod rozkazami Spinoli, sławnego wodza wojsk Hiszpańskich. — Nabyłego doświadczenia pod tym wielkim mistrzem użył Wiśniowiecki na ojczystej ziemi, gdzie z chlubą przeciw Turkom i Szwedom wojował.

Kiedy Abaffi Pasza w roku 1633 wkroczył w granice Rzeczypospolitej, w niedostatku wojska narodowego, które niemal całe z Władysławem IV stało pod Moskwą, Wiśniowiecki dwie chorągwie jazdy własnym kosztem zaciągnął, a przewodnicząc im w boju, w bitwie przeciw Turkom stanowczo się do wygrania onej przyczynił.

Starający się o tron Polski po śmierci ojca Władysław IV Janusza Wiśniowieckiego posłem swoim mianował do Stanów Koronnych, którym on w imieniu Króla Pakta Konwenta poprzysiągł.

Przeznaczył był Władysław IV Wiśniowieckiemu buławę polną Koronną, lecz tak jak później z Czarneckim się stało, odebrał ją Wiśniowiecki na łożu śmiertelnem, a znak dowództwa, który miał bydź przestrachem nieprzyjaciół kraju, stał się ozdobą pogrzebu znakomitego Wodza. Umarł Wiśniowiecki w roku 1636.

Żałosna małżonka, o której strona odwrotna medalu wspomina, była to Eugenia Katarzyna Tyszkiewiczowna Wojewodzianka Wileńska.

Sądząc po mylnej pisowni po obu stronach medalu, wnosić z pewnością można, że za granicą z natchnienia familii był bity.